نوازندگان و معلمان نابینا از طریق ارتعاش با استفاده از یک دستگاه ساخت کانادا ارتباط برقرار می کنند

یک دانشجوی دکترا در اتاوا دستگاهی ساخته است که به دانشجویان نابینا و کم بینا اجازه می دهد نشانه های موسیقی را حس کنند و جایگزین نیاز به دیدن آنها شود.

یادگیرندگان موسیقی می توانند به جای دنبال کردن باتوم یا حرکات دست معلم در طول درس، از طریق لرزش پای راست خود که توسط دستگاه Tap-Tap ارسال می شود، آموزش دریافت کنند.

لئون لو، دانشجوی دکترای فناوری اطلاعات در دانشگاه کارلتون که پشت این ایده است، می‌گوید استفاده از این پوشیدنی آسان و تولید ارزان است.

دو نفر دستگاه های جفت شده را در اطراف مچ پای راست خود می پوشند. سپس با ضربه زدن به پاشنه های خود در الگوهای مختلف می توانند برای یکدیگر پیام ارسال کنند.

لو گفت: “تصور کنید، به نوعی شبیه کد مورس، اما ارتعاش.” همانطور که اتفاق می افتد به میزبانی نیل کوکسال. چیزی که واقعاً جالب است این است که می‌توانید از طریق روش‌های گسسته ارتباط بی‌درنگ برقرار کنید.»

“دانش آموز می تواند به بازی ادامه دهد و مجبور نیست متوقف شود و بحث کند [the instruction]اما آنها هنوز هم می توانند در لحظه و در جریان باشند.”

تماشا | دستگاه نمایشی موسیقیدانان Tap-Tap

یک هنرجوی نابینای ویولن با گذاشتن وسیله ارتعاشی روی پای خود ارتباط برقرار می کند

یک معلم ویولن پاشنه های خود را به هم می زند تا پیامی در زمان واقعی در مورد ریتم و تمپو به شاگردش بفرستد. دستگاهی که آنها از آن استفاده می کنند، به نام تپ تپ، توسط دانشجوی دکترای کارلتون، لئون لو، در تلاش برای تغییر تجربه یادگیری برای نوازندگان نابینا و کم بینا ساخته شده است. (ارسال شده توسط لئون لو)

دستگاه Tap-Tap دارای کد ارتباطی یا زبان تنظیم شده نیست. این زبان توسط شرکت کنندگان تنظیم می شود که لو می گوید هم محدودیت و هم مزیت دستگاه است.

استاد پیانو نورا بارتوسیک این را تکرار می کند.

بارتوسیک یکی از اعضای هیئت علمی مدرسه موسیقی Filomen M. D'Agostino Greenberg در منهتن است، مدرسه ای برای دانش آموزان نابینا و کم بینا، که با Lu همکاری کرد تا نمونه اولیه را آزمایش کند و به تیم خود بازخورد هفتگی درباره دستگاه ارائه دهد.

او در اوایل امسال حدود دو ماه از دستگاه Tap-Tap با یکی از شاگردان پیانو خود استفاده کرد و می‌گوید که منحنی یادگیری وجود دارد.

بارتوسیک گفت: «این حس مثل صدای وزوز تلفن است. “در واقع، کمی قوی تر.”

“[My student and I] تصمیم گرفتم روی چیزهایی تمرکز کنم که در درس‌ها زیاد گفته‌ام… تصمیم گرفتیم از زمزمه استفاده کنیم تا نشان دهیم که می‌خواهم او در بخش‌های خاصی آرام‌تر بازی کند.”

همانطور که آنها به دستگاه عادت کردند، هشدارهای بیشتری اضافه کردند.

او توضیح داد: «دو وزوز می‌تواند به معنای بلندتر شدن باشد، می‌دانید که یک کرشندو درست می‌کنید. یک وزوز طولانی به این معنی است یا یک وزوز کوتاه به این معنی است. ما به نوعی دایره لغات را که پیش رفتیم گسترش دادیم.»

چیس کریسپین، یک نوازنده نابینا و معلم در لینکلن، نبراسکا، که به پروژه Tap-Tap مشاوره می‌دهد، در بیانیه‌ای کتبی از دانشگاه کارلتون گفت: «بسیاری از مردم متوجه نمی‌شوند که یک نوازنده در آن واحد چقدر کار می‌کند: وضعیت بدن، نت‌ها، ریتم، پویایی – این لیست برای زبان آموزان نابینای موسیقی که بیشتر آن را به خاطر می سپارند ادامه می یابد، حتی لایه های بیشتری اضافه می کند.

کریسپین گفت که شرکت در این مطالعه راهی برای ترکیب کردن علاقه خودم به فناوری با نیازهایی است که به عنوان یک نوازنده نابینا داشتم.

لو که آواز می‌خواند، گیتار می‌نوازد و ویولن می‌خواند، می‌گوید که اشتیاق او به موسیقی و تمایل به خلاقیت بخشی از دلایلی است که او این پروژه را انجام داد.

او از اینکه دستگاهی مانند Tap-Tap هنوز در یک دستگاه تجاری موجود، مانند ساعت هوشمند ادغام نشده است، متعجب است و امیدوار است که این امکان در آینده وجود داشته باشد.